رفتار پرخاشگرانه والدين سختگير نوجوان را در برابر جامعه پرخاشگر مي کند. زماني که والدين از ابتداي تربيت به جاي نقش کنترل کننده نقش نظارتي داشته باشند و زبان مشترک خود را از دست نداده باشند با اعتماد متقابلي که بين نوجوان و والدين هست و شناختي که والدين از دوستان فرزند خود دارند و اشراف بر اينکه اين جمع، جمع آلوده اي نيست اين سفرها مي تواند انجام شود.والدين در دوران نوجواني فرزندشان وارث تمام اشتباهاتي هستند که در تربيت سال هاي گذشته کودکي خود داشته است. اگر از ابتداي تربيت مشکلاتي وجود داشته باشد در دوران نوجواني پدر و مادر اين احساس را خواهند داشت که نوجوانشان ديگر قابل کنترل نيست و زبان مشترک خود را با او از دست مي دهند.هر قدر در جامعه انحرافات و آسيب هاي اجتماعي زياد باشد باز هم خانواده اين امتياز را دارد که خشت اول را در تربيت فرزند مي نهد. خانواده نمي تواند با اين تفکر که نوجوان خود را در اختيار دارد فرزند سالم و ايده آلي به جامعه تحويل دهد زيرا نمي توان جامعه را استريليزه کرد بلکه بايد بچه ها را از همان ابتدا واکسينه کرد.اگر از ابتدا که فرد تربيت پذير است مهارت هاي زندگي و قدرت نه گفتن در او نهادينه شود فرد بدون حضور پدر و مادر هم بايد و نبايدهاي اخلاقي، مذهبي و هنجاري را در زندگي خود در نظر مي گيرد اين ارزش ها به او فرمان مي دهند.از آغاز تربيت بايد تلاش کنيم زبان مشترکي با فرزندان خود داشته باشيم تا در نوجواني و جواني آنها بتوانيم به جاي کنترل و نصيحت بر رفتار و کردارشان نظارت کنيم و به اين ترتيب فاصله خود را با آنها کاهش دهيم.روانشناسان معتقدند شيوه رفتاري سختگيرانه در تربيت فرزندان عموماً شبيه رفتارهاي پرخاشگرانه است.

بخشي از اين پرخاشگري در برخوردهاي عيني و فيزيکي نمود پيدا مي کند: بخش عمده پرخاشگري نيز در پرخاشگري کلامي است. اين والدين معمولا نظر خود را به فرزندانشان تحميل مي کنند و شيوه صحبت کردن آنها به گونه اي است که اجازه رد و قبول يا به طور کلي اظهارنظر به بچه ها نمي دهد و آنها الزام دارند که حرف والدين را بپذيرند.روانشناسان ناديده گرفتن توانمندي هاي فرزندان را به عنوان يکي ديگر از مشخصه هاي والدين سختگير مي شمارند و معتقدند اين دسته از والدين اجازه اظهارنظر و ابراز وجود به بچه ها نمي دهند. معمولا نظارت اين والدين تبديل به کنترل فرزندان مي شود و آنها از اينکه مي بينند که فرزند به شدت به آنها وابسته است و همه حرف هاي آنها را مي پذيرد احساس غرور و اقتدار مي کنند.اکثريت والديني که در دهه اول زندگي فرزندانشان با آنها سختگير هستند بايد بدانند که در دهه دوم فرزندان همين کار را با آنها مي کنند. والدين سختگير بايد بدانند که در مدت ۱۰سال اول زندگي کودک مي توانند اجازه مشارکت و مسئوليت پذيري به او ندهند. به اين ترتيب بسياري از خواسته هاي کودک سرکوب مي شود و به صورت عقده در درون او باقي مي ماند اما با شروع دهه دوم زندگي و وارد شدن کودک به فصل نوجواني با تغيير و تحولاتي که در بچه شکل مي گيرد او براي مقابله با اين وضعيت تحريک خواهد شد.نوجواني که با ورود به اجتماع خود را ضعيف و ناتوان مي بيند و مشاهده مي کند که عملکرد موفقي ندارد عامل همه اين عدم موفقيت را پدر و مادر خود تلقي مي کند و به جاي اينکه رفتارش اصلاح شود رفتار مقابله اي در پيش مي گيرد و همان پرخاشگري را به والدين خود باز مي گرداند.اين پرخاشگري با والدين در بيشتر موارد به پرخاشگري با جامعه منجر مي شود، پدر و مادران سختگير احساس مي کنند بهترين روش تربيتي را در مقابل فرزندان خود دارند اما نگرش آنها به مسائل تربيتي اشتباه است. کنترل و نظارت در شيوه هاي تربيتي به طور کامل رد نمي شود اما والدين بايد با پشتوانه منطق قاطعيت لازم را در برابر فرزندان داشته باشند. با معيار منطق مي توان در مواردي سختگيري کرد يا آزادي عمل به فرزندان داد.فراموش نکنيم رفتار منطقي باعث مي شود بچه ها بدون عقده بزرگ شوند و اگر در مواردي هم برخوردي بين والدين و فرزندان ايجاد شد اين برخورد و ناراحتي ناشي از آن کوتاه است. ضمن اينکه والدين دموکرات و منطقي مي توانند منطق فرزندان خود را هم بپذيرند و حق را به او بدهند.روانشناسان به والدين توصيه مي کنند که مهارت جراتمندي را جايگزين پرخاشگري کنند تا بتوانند همراه با رفتار منطقي قاطعيت لازم را نيز در برابر فرزندان خود داشته باشند.

منبع: روزنامه کيهان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: